Colombia – Liefde op het eerste gezicht

De perfecte afsluiting voor onze reis is voor ons Colombia. Al maanden hebben we zin om naar en door dit land te trekken. Met een dubbel gevoel landen we in Bogota, want het feit dat we nu eindelijk in Colombia zijn, betekent ook dat onze laatste drie weken (en een beetje) van onze reis zijn ingegaan. De tijd gaat snel, te snel ineens.

We landen dus in Bogota, de hoofdstad van Colombia, met bijna negen miljoen inwoners. We nemen de taxi naar een toeristische wijk in deze stad, ik wil graag “veilig” starten en ben een beetje huiverig door alle verhalen over Colombia. Pim is daarentegen nergens bang voor, gelukkig! Het grappige is dat alle straten hier ‘straat 1’, ‘straat 2’, ‘straat 3’ etc. heten, lekker makkelijk. Een ander grappig detail: we zien na meer dan vijf maanden voor het eerst weer gebouwen gebouwd met bakstenen! We belanden in een heel fijn hotel en kijken uit naar de laatste weken.

De volgende ochtend ontbijten we lekker rustig, en houden daarna op ons gemak een taxi aan. Met ons basis Spaans weten we ons hier prima te redden, ze spreken hier écht geen woord Engels. We rijden naar Cero de Monserrate, dit is één van de bekendste toppen van deze regio. Met een kabeltreintje rijden we naar 3100 meter hoogte. Daar bevindt zich een klooster en natuurlijk het uitzicht over de hele stad. Achter het klooster zijn er souvenierwinkeltjes, kraampjes met vieze thee (jak!) en restaurantjes. We lopen rond, het is druk met locals. Na een uurtje wandelen we naar beneden, de stad in.

Eerst naar het Plaza. Ons valt direct op dat de gebouwen in Zuid-Amerika zó prachtig en indrukwekkend zijn. De gebouwen in Bogota zijn grotendeels gebouwd rond 1600. We lunchen, lopen twee musea binnen (we hoeven geen entree te betalen – top!). Één daarvan is gevuld met het werk van Botero. Op straat praten met een gepassioneerde fotograaf, door zijn foto’s kunnen we niet wachten om verder te gaan in Colombia, wat een plaatjes.

De volgende dag rijden we door naar de Tatacoa woestijn, deze heeft een oppervlakte van 330 km2. Gemiddeld valt er 1000mm regen per jaar, niets dus. De temperaturen lopen ‘s middags op tot boven de 40 graden. We zitten ongeveer zeven uur in de bus om daar te komen, maar het geeft niet. We worden verliefd, nòg meer verliefd op Colombia. De natuur, de weggetjes, de omgeving, de landschappen…. Het gelukshormoon stijgt en stijgt, onze glimlachen worden groter en groter.

Als we in Neiva aankomen, stappen we over op een pick up naar de woestijn. Samen met een plant en vier locals is het ‘cozy’ achterin. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 37 graden, en de wind door het rijden, maakt het erg aangenaam. De rit er naartoe is prachtig, we rijden de woestijn in terwijl de zon ondergaat, tijdens “the golden hour”, magisch.

In de woestijn eten we wat en overnachten we in een prima hostel. De temperatuur is nog steeds heerlijk, wat een verschil met Bogota, waar we zelfs even door een klein buitje liepen. De dag erna staan we vroeg op, er wordt aangeraden om na 12.00uur niet meer in de woestijn te zijn vanwege de hitte. We starten vroeg, want we willen uiteraard veel zien. We starten onze hike in het rode gedeelte van de woestijn.

Na twee uur besluiten we om mountainbikes te huren, we willen teveel zien in een te korte tijd. We fietsen na het grijze gedeelte, heuvel op en af, de temperatuur lijkt per minuut te stijgen en de vier liter water is binnen no time op.

‘s Middags vertrekken we naar San Agustin. San Agustin heeft de grootste archeologisch vindplaats van Colombia en is gevuld met honderden stenen beelden van ongeveer 5000 jaar oud. Tijd om dit te ontdekken. We kunnen dit per voet of jeep doen, maar ook op een paard. Beiden hebben we nog nooit paard gereden, genoeg reden om dit eens te proberen. De volgende ochtend maken we kennis met Pacho (onze gids), Jessica (een Franse toeriste), Local (Pims paard) en Domino (mijn paard). Onze route zal vier uur duren en Pacho neemt ons écht mee naar de prachtigste plekken. Het paardrijden is het eerste kwartier wat onwennig, maar na de eerste stop roep ik enthousiast als we weer wegrijden dat ik mijn paard zelf “gestart” heb.

Door het paardrijden komt de prachtige natuur die Colombia rijk is heel goed binnen. Na vier uur is het goed geweest, bedanken Pacho en de paarden en we bezoeken het archeologische park, lunchen met cake en limonade (meer is er niet) en lopen ongeveer vier uur rond in het park. Prachtig!

Via Popayan en Cali reizen we door naar Salento. Met diverse bussen. We zeggen tegen elkaar hoe “gewoon” dit ondertussen al voor ons is. Zonder iets geregeld te hebben na een busterminal gaan, daar horen dat de bus over een kwartier gaat. Pim koopt de tickets, ik haal ondertussen eten. Een kwartier later zitten we in de bus, die na een half uur stopt. Mensen proberen via de busraampjes eten te verkopen, een blinde straatartiest wordt in de bus begeleid, speelt een liedje op zijn gitaar, ontvangt geld van de reizigers en vertrekt weer. Daarna vertrekken wij ook. Heerlijk, deze andere cultuur. Ondertussen genieten we wederom van alle uitzichten.

In onze volgende blog nemen we je verder mee Colombia in, onder andere naar Medellin! Tot snel!