Heel veel laatste keren

Vanaf Medellin vliegen we naar het Santa Marta, in het noorden van Colombia. Onze laatste dagen besteden we in het Caribische gebied. Dit merken we direct als we het vliegtuig uitstappen, we lopen uit de aankomsthal met onze backpacks bijna het strand op. Het vliegveld zit namelijk pal tegenover de zee, wauw!

Het is hier warm, heel warm. Met zweetdruppels op ons voorhoofd besluiten we even in het bushokje uit te zoeken waar we precies heen willen. Een taxichauffeur komt bij ons staan en neemt ons mee naar het centrum van Santa Marta. Eerst even lunchen, en terwijl we onze fruitsalade en hamburger opeten, boeken we een simpel hostel via Booking. Het hostel waar we nooit terecht komen, omdat het verkeerde adres online staat en niemand er ooit van gehoord lijkt te hebben.. Great. Het valt ons sowieso op dat weinig locals de weg weten of weten waar we iets kunnen vinden.

We lopen een ander hostel binnen om de weg te vragen, en ook om even van de airco te genieten. De vriendelijke jongen zoekt het internet af, maar kan ons helaas ook niet helpen. Terwijl Pim op zijn mobiel naar een alternatief zoekt, begint de jongen te vertellen dat ze vandaag geopend zijn. Ik feliciteer hem, we wensen hem veel succes en vragen hoeveel een kamer hier kost. Hij geeft de prijs, we bedanken vriendelijk, dit is boven ons budget. Direct gooit hij zijn korting erin en daarmee zijn wij de allereerste gasten in dit hotel ooit, hoe leuk is dat! Hij begeleidt ons naar onze kamer, als we later na het inchecken met ons paspoort naar boven lopen, horen we hem (iets te hard) tegen zijn collega’s zeggen: “and that’s how we do it!”. Geweldig!

Vanmiddag speelt Colombia tegen Brazilië, dit verklaart direct waarom we al sinds vanochtend Colombianen in voetbalshirts zagen lopen. Voetbal is hier één groot feest: elke tv-winkel, drogisterij, café en terras is gevuld met voetbalkijkers, het werk wordt 90 minuten stil gelegd. We kijken de wedstrijd op een terrasje met een biertje. Het enthousiasme is heerlijk om tussen de zitten. Als de bal net over de middellijn is, reageren de Colombianen al alsof er gescoord is.

De volgende dag pakken we onze daypacks in om twee nachten in Tayrona National Park door te brengen. Veel hoeven we niet mee te nemen, onze tassen zijn vooral gevuld met flessen water en muggenspray. Bij de ingang reserveren we onze overnachtingen (twee maal een tentje op het strand) en starten we onze eerste wandeling – wat een hitte! De eerste dag doen we vrij weinig, we lopen naar het strand omdat we zin hebben om te zwemmen, maar dit is even zoeken: de zee is hier erg wild, we mogen niet overal zwemmen; jaarlijks overlijden er tientallen mensen in de zee. Als we eindelijk een stukje zee hebben gevonden om in te zwemmen, moeten we dit delen met twintig anderen. De stroming is sterk, maar tegelijkertijd is het water heerlijk. We koelen eindelijk af! De dag sluiten we af met een maaltijd met garnalen (Pim), kip (Jasmijn) en een wandeling tussen de fakkels naar onze tent op het strand.

Op dag twee worden we in ons tentje gewekt met een zonsopgang! Jazeker, in deze laatste week maken we nòg steeds zulke prachtige dingen mee. Pim zit buiten de tent op een stoel, en voelt zich totaal niet lekker. We besluiten toch te wandelen, maar al snel gaat het mis. Voedselvergiftiging… Jazeker, in deze laatste week maken we ook dàt nog even mee ;-). We twijfelen, verder of terug? We lopen even verder, maar dit is niet te doen. Pims maag ligt omgedraaid in zijn lichaam en de hitte helpt absoluut niet. We wandelen terug, uiteindelijk lopen we die dag toch nog 12 kilometer. Als Pim het bed aanraakt, is hij weg.

Gelukkig voelt hij zich de dag erna stukken beter. Het is vrijdag, onze laatste vrijdag van deze reis.. we nemen de bus naar Minca, een plek in een natuurlijke omgeving waar we mooie wandelingen willen maken. Helaas vallen we van de regen in de drup, want bij aankomst regent het de hele middag. We wisten voor de tijd dat het in de middag regenachtig kan zijn, maar de hele middag regent het pijpenstelen. We besluiten om het weer even aan te kijken en anders gaan we gewoon verder met onze backpack. Die vrijheid is heerlijk!

Na een nachtje slapen is alles opgeklaard. We maken ‘s ochtends een prachtige hike naar diverse watervallen en houden het wonderbaarlijk droog.

Na een fijne douche ontmoeten we twee Nederlanders in ons hostel en raken aan de praat. Gezellig aan de praat, want na een paar uur kletsen we nog steeds. Ondertussen is het etenstijd en regent het weer pijpenstelen. De omgeving is modderig en de zin om naar een restaurantje te gaan is er niet meer. We besluiten om “thuisbezorgd” te introduceren in Colombia. Na een mislukt telefoontje naar een pizzeria krijgen we een ander nummer. Twee uur later eten we onze pizza en drinken we ons biertje op onze veranda met uitzicht op het tropische regenwoud van Minca!

De dag erna pakken we de bus naar Cartagena, onze laatste binnenlandse reisdag. Acht uur later zijn we in onze laatste stad, waar we net de paus missen. Via de televisie in de bus zien we hoe hij net de stad verlaat per helikopter terwijl wij aankomen. Cartagena is leuk, vrolijk en heeft prachtige kleurrijke straatjes. We lopen er uren rond, wisselen het af met een bankje, een terrasje en een restaurantje.

Onze reis sluiten we af op Isla de Grande: het grote eiland, net buiten Cartagena. We huren een schattig huisje, met hangmat en dichtbij het strand.

Als we er aankomen, blijkt er een duikschool op het terrein te zitten. We twijfelen geen seconde, trekken onze zwemspullen aan en binnen twee uur hangen we rond bij een gezonken schip op 18 meter diepte!

Met een dubbel gevoel vallen we in slaap, in dat schattige hutje. Nog maar twee nachten en we vliegen terug naar Nederland…

Terug in Cartagena pakken we voor de laatste keer onze backpack in, de laatste keer. Iets wat we de afgelopen 180 (!) dagen bijna dagelijks deden. Zoeken we voor de laatste keer een restaurantje en slapen we voor de laatste keer in een vreemd bed. Morgen (donderdag 14 september) vliegen we naar huis, met een aantal tussenstops. Vrijdagavond staat (hopelijk (;-)) onze familie ons op te wachten en rijden we naar ons eigen huis.

Gek dit, heel gek…..